Leo van de Ven

En nu word ik geconfronteerd met strakke trainingschema’s en voedingsadviezen.

En dat allemaal om die puist in de Alpen te bedwingen. Daar zie ik geweldig tegen op want verhalen over de Alpe Dhuzes liegen er niet om. Wat maakt die Alp dan zo bijzonder? Bij het beklimmen van ’n viaduct voel ik de kuiten al spannen. Krijg ik kramp?  Hoe krijg ik die kilo’s naar boven? Hoeveel keer kom ik überhaupt boven? En hoe gaat het dalen? Ofwel; ga ik falen?

Maar dat niet alleen. Hoe krijg ik sponsorgeld bij elkaar? Er zijn al prachtige initiatieven zoals de schaatsclinic in Tilburg. Ik had erg veel moeite om overeind te blijven wellicht door de angst om te vallen. Hierdoor realiseer ik me nog meer dat niets vanzelf gaat. Voor mij is er nog veel onduidelijk waar mijn grenzen liggen. Onduidelijk maakt onzeker.

Mijn vrouw heeft leukemie en moet leven met de onzekerheid wanneer die ziekte zich verder gaat openbaren. Door die onzekerheid leer je ook te relativeren. Garanties voor je gezondheid krijgt niemand. Hierdoor staan we nu vaker stil bij de kleine dingen “die er toe doen”.

Dat is voor mij de motivatie om mee te doen. Die 9^e juni is uiteraard de dag dat het allemaal moet gebeuren maar voor mij ligt de uitdaging nog meer in de voorbereiding. Vele uren trainingsarbeid en het aanpassen van mijn eet- en drinkpatroon. En dat heb ik er graag voor over. Iedere dag die confrontatie. En als het dan 'ns tegenzit geeft me dat weer de kracht om door te gaan want: opgeven is geen optie! Hierdoor krijgt het voor ons ’n betekenis om kanker ’n plaatsje te geven in ons leven.

Maar ook voor velen anderen want we hebben een gezamenlijke droom.

Een droom nu nog ver weg. Maar als je niet droomt is er geen hoop. En hoop doet leven.

Daarom die mooie droom over kanker; van een dodelijke naar een chronische ziekte.