Leo van de Ven

En nu word ik geconfronteerd met strakke trainingschema’s en voedingsadviezen.

En dat allemaal om die puist in de Alpen te bedwingen. Daar zie ik geweldig tegen op want verhalen over de Alpe Dhuzes liegen er niet om. Wat maakt die Alp dan zo bijzonder? Bij het beklimmen van ’n viaduct voel ik de kuiten al spannen. Krijg ik kramp?  Hoe krijg ik die kilo’s naar boven? Hoeveel keer kom ik überhaupt boven? En hoe gaat het dalen? Ofwel; ga ik falen?

Maar dat niet alleen. Hoe krijg ik sponsorgeld bij elkaar? Er zijn al prachtige initiatieven zoals de schaatsclinic in Tilburg. Ik had erg veel moeite om overeind te blijven wellicht door de angst om te vallen. Hierdoor realiseer ik me nog meer dat niets vanzelf gaat. Voor mij is er nog veel onduidelijk waar mijn grenzen liggen. Onduidelijk maakt onzeker.

Mijn vrouw heeft leukemie en moet leven met de onzekerheid wanneer die ziekte zich verder gaat openbaren. Door die onzekerheid leer je ook te relativeren. Garanties voor je gezondheid krijgt niemand. Hierdoor staan we nu vaker stil bij de kleine dingen “die er toe doen”.

Dat is voor mij de motivatie om mee te doen. Die 9^e juni is uiteraard de dag dat het allemaal moet gebeuren maar voor mij ligt de uitdaging nog meer in de voorbereiding. Vele uren trainingsarbeid en het aanpassen van mijn eet- en drinkpatroon. En dat heb ik er graag voor over. Iedere dag die confrontatie. En als het dan 'ns tegenzit geeft me dat weer de kracht om door te gaan want: opgeven is geen optie! Hierdoor krijgt het voor ons ’n betekenis om kanker ’n plaatsje te geven in ons leven.

Maar ook voor velen anderen want we hebben een gezamenlijke droom.

Een droom nu nog ver weg. Maar als je niet droomt is er geen hoop. En hoop doet leven.

Daarom die mooie droom over kanker; van een dodelijke naar een chronische ziekte. 

Read more...

Danny van der Eijk

Even voorstellen

Joop Zoetemelk, Hennie Kuiper en Steven Rooks. Een illuster rijtje, dacht ik zo. Alle drie een keer gekroond tot etappewinnaar op de top van ‘de Nederlandse berg’, de Alpe d’Huez. Een prestatie die ik uiteraard nooit zal evenaren, maar toch wil ik die berg op. De reden, waarom ik samen met al die andere honderden renners komende zomer de 21 beroemde haarspeldbochten trotseer, lijkt me een overwinning op zich. Op jezelf en voor jezelf, maar in eerste instantie natuurlijk voor KWF Kankerbestrijding.

Tijd om mezelf voor te stellen. Ik ben Danny van der Eijk (52). Sinds oktober 2008 bestuurslid bij Eureko/Achmea, maar begonnen bij Royal & Sun Alliance. Dat bedrijf werd in 2002 verkocht aan Achmea en ik stapte mee over. Bij Achmea bekleedde ik diverse functies: vice-voorzitter directie van Avéro Achmea, directievoorzitter Achmea Bedrijven en voordat ik ruim twee jaar geleden toetrad tot de raad van bestuur was ik met veel plezier directievoorzitter van Centraal Beheer Achmea/FBTO.

Wat ik zo mooi vind aan Achmea is dat het echt een mensenbedrijf is. Een bedrijf dat niet alleen uit is op eigen belang, maar ook probeert maatschappelijk zinvol te zijn en waarde wil creëren voor haar stakeholders. Vandaar dat het sponsoren van Alpe d’HuZes perfect past bij Achmea. En dan is het fantastisch om te zien hoeveel collega’s straks lijdend en met het schuim op de mond die berg beklimmen om per se hun bijdrage te leveren aan de strijd tegen kanker. Doortrappen, want elke pedaaltrap levert geld op voor de bestrijding van kanker; hulp voor mensen die het nodig hebben. Dat is ook precies zoals Achmea het voor ogen heeft: samen, solidair en in verbinding met de samenleving.

Toen ik werd gevraagd om Team Alpe d’Achmea te ondersteunen, wist ik ook meteen hoe ik dat zou doen. Door zelf te fietsen. Ik durf me namelijk best sportief te noemen. Dat ik nu in de raad van bestuur van een groot verzekeringsbedrijf zit, had ik als sportliefhebber toen ik in 1978, na de middelbare school, begon aan de Academie voor Lichamelijke Opvoeding absoluut niet kunnen bevroeden. En al helemaal niet toen ik enig hardlooptalent ontdekte na mijn derde plaats bij de Nederlandse kampioenschappen 200 meter sprint. Met mijn huidige functie is het helaas lastig om te sporten. Toch doe ik er zoveel mogelijk aan: yoga, ik stap op de fiets of bind mijn schaatsen onder. Vitaliteit vind ik heel belangrijk.

Dankzij de atletiek heb ik mijn vrouw leren kennen. Ook zij is nog zeer sportief. Vooral schaatsen vindt ze geweldig, ook op de Weissensee. Dat sportvirus is op onze twee kinderen overgeslagen. Mijn dochter is hordeloopster en mijn zoon polsstokhoogspringer. Zij hebben, net als ik, ook al eens op het podium gestaan. Ze doen het alleen net even beter, tweede van Nederland is hun beider hoogste klassering tot nu toe. Nu wacht mij komende zomer weer de taak om sportief te ‘presteren’, want een prestatie mag die beklimming wel heten. Aan mijn inzet zal het in ieder geval niet liggen. Die podiumplaats met hardlopen was naast talent, ook de beloning van keihard trainen. Doorzettingsvermogen is mij dus niet vreemd. Wat dat betreft kan ik mij helemaal vinden in het motto van Alpe d’Huzes: ‘Opgeven is geen optie’. Al helemaal niet als je ziet waar je het uiteindelijk allemaal voor doet; en dat maakt de sportieve uitdaging alleen maar mooier. 

Read more...

Frank van 't Klooster

Ik ben Frank van ’t Klooster, 41 jaar, getrouwd met Annette en vader van drie fantastische dochters Dana, Romi en Lara. Mijn woonplaats is Leusden van waaruit ik de meeste fietstochten onderneem. Ik werk bij Achmea en haar voorgangers sinds 1988 met enkele uitstapjes naar het buitenland en andere werkgevers.

Mijn liefde voor het fietsen is mij bijgebracht door een neef die idolaat van de Tour de France was. In 1983 werd ik voor het eerst geconfronteerd met de Tour en ben ik langzaam begonnen hard naar school te fietsen (terug trouwens nog harder). Op mijn achttiende kocht ik mijn eerste racefiets, een Giant met de remkabels verwerkt in het stuur waar ik enorm trots op was.  Ik begon met 3x in de week ’s-avonds, het was zomer, de Amerongse berg op te fietsen. Vanaf dat begin heeft het fietsen me niet meer losgelaten wat resulteerde in Luik Bastenaken Luik, ritjes naar Groningen, het Pietenpad fietsen etc. Na een korte uitstap naar het squashen heb ik sinds 2006 weer helemaal de smaak te pakken en fiets ik in het jaar ong. 10.000 km.

Ik ben van plan om op 9 juni 2011 6 maal de alp te beklimmen. Mijn hele trainingsschema is gebaseerd op het behalen van dit ultieme doel. Al ben ik niet een rasklimmer, 1.97 m en een 95 kg, ik ga er van uit dat het gestelde doel te bereiken is. Het is geweldig om toe te werken naar de 9e juni, heerlijk op de racefiets of de mountainbike of in de avond afreageren op de Tacx. Ook fantastisch om je fit te voelen en te werken aan het doel wat Alpe d’Huzes heet.

Mijn motivatie om te fietsen voor het goede doel wordt gevoed door het feit dat het de hoogste tijd wordt dat we het gevoel krijgen dat we de strijd tegen kanker kunnen gaan winnen. We dienen er alles aan te doen dat we controle over deze vreselijke ziekte gaan krijgen en het ondersteunen van het KWF is hierbij onontbeerlijk. Te veel mensen in mijn en uw directe omgeving ontvallen ons aan kanker en daarom dienen we er alles aan te doen om deze ziekte een halt toe te roepen. Het gevoel om een bijdrage te kunnen leveren geeft me enorm veel energie en voldoening en ik heb er daarom ook enorm veel zin in om Alpe d’Huez in juni te gaan bedwingen.

Read more...

Lisette Schelhaas

Ik ben Lisette Schelhaas, dit jaar word ik 40, ben getrouwd met Marco en wij wonen, samen met onze 16 jaar oude ex-kater Tobber, in Zwolle. Sporten doe ik van jongs af aan, gymmen, later turnen en volleyballen. Vanaf de 3wielertijd zit ik regelmatig op een fiets, mijn eerste date met Marco was - hoe kan het ook anders –fietsen (op de oude racefiets van mijn zwager) naar Giethoorn. Daarna kocht ik op mijn 19e mijn eerste racefiets een Giant Peloton! Bij die ene fiets is het niet gebleven. Inmiddels bezitten we samen 8 fietsen.  Ik heb altijd recreatief gefietst met als voornaamste doel fietsvakanties overleven. Daarom hebben we vanaf  1998 een tandem om het niveau verschil tussen ons te compenseren. Marco is de echte fietser, A amateur wedstrijdjes, Luik Bastenaken Luik, Marmotte, Dolomieten Marathon, Alpenchallenge, meestal ga ik mee voor de ravitaillering (en voor de show neem ik wel eens reservewielen mee) . In 2007 is mijn liefde voor ATB-en ontstaan en sindsdien heb ik aardig wat NTFU toertochtjes volbracht (zie foto, Nijverdal december 2009). Ondanks een paar heftige valpartijtjes (“ head- first” landingen met de tanden in moeder aarde ) zit ik deze winter weer regelmatig op de fiets. Sinds januari train ik voor het goede doel: 2x de Alp!

Waarom dit doel? Waarom niet?!! Gevoel is moeilijk te omschrijven, daarom de feiten. Kanker is (nog) vaak een dodelijke ziekte. De deskundigen weten niet waarom de ene patiënt overleeft en de andere niet. Met geld is onderzoek mogelijk. Een dergelijke evenement zorg er voor dat velen (heel eventjes) stilstaan in zijn of haar “ratrace” beseffend dat gezondheid een groot en belangrijk goed is. Maar erbij stilstaan is niet genoeg! Keiharde euro’s kunnen een toekomst voor de huidige en toekomstige patiënten opleveren. Net als alle andere teamleden, wil ik ook een steentje bijdragen om onderzoek naar kanker te kunnen (blijven) financieren.  Dit jaar wil ik dus meer doen dan alleen de maandelijkse automatische incasso voor het KWF.

Net als bij sommige andere teamleden is kanker in mijn vriendenkring geslopen. Sommige dagen zijn in mijn geheugen gegrift, Nynke op de dag van de operatie, de daarop volgende chemo-kuren, het verliezen van haar, daarna de bestraling en toen nog meer chemo-kuren. Nynke leeft gelukkig nog. Robert helaas niet meer. Zijn broer Richard heeft vorig jaar 6x de Alp beklommen. De kanjer! Marco was mee (ter motivatie fietste hij  3x mee omhoog) en de foto’s en de filmpjes die hij tijdens die beklimmingen maakte zijn zeer indrukwekkend. De aankondiging voor 2010 had ik op Achmeanet gezien, maar wimpelde het weg omdat ik dacht dat deelname alleen voor echte fietsers zou zijn bedoeld. Niets bleek minder waar. Dus toen ik de oproep dit jaar weer zag voorbij komen dacht ik meteen ik doe mee. Toch twijfelde ik; ik  ondervond  veel hinder van mijn laatste valpartij en vroeg me af of ik wel in staat zou zijn genoeg sponsors te vinden. De twijfel nam weg op het moment dat Bert, mijn schoonpa, ook onder het mes moest vanwege kanker.

De trainingen zijn begonnen. Zo heb ik afgelopen vrijdag in regen en wind 5x “ De Knobbel” in `t Harde opgefietst.  De eerste “ berg” training (eh, nou ja, meer een mini heuveltje), nog velen te gaan!

Ook de sponsoractiviteiten krijgen steeds meer inhoud. Mijn supermaatjes Erik en Richard hebben al financiële toezeggingen gedaan. Van Richard heb ik beenstukken en armstukken gekregen om warm te blijven op 9 juni 5 uur  ‘s ochtends. En het allermooiste is dat zijn kanjer trofee nu (tijdelijk) pronkt op mijn bike op de Tacx hometrainer,  dat motiveert enorm! Opgeven is geen optie!

Samen met mijn teamgenoten Reint en Willem organiseren we op 9 april een baanclinic in Apeldoorn. Schrijf je in voor deze unieke ervaring! Of doneer aan mij of mijn teamgenoten! 

Read more...

Martijn Barrink

Hallo allemaal!

Mijn naam is Martijn Barrink, 34 jaren jong, en samen met vriendin Dorien en dochtertje Nieke woonachtig in Tilburg. Ik werk bij Achmea sinds 2008 als Database Administrator. Ik heb jarenlang gevoetbald, en rolde op een gegeven moment van de ene blessure in de andere. De lol is er dan snel af, en ben op zoek gegaan naar een andere sport. Wielrennen heb ik altijd een machtige sport gevonden, dus was de stap om een racefiets aan te schaffen zo gemaakt. Ik doe graag mee aan toertochten, en geniet dan van de sportieve prestatie, de natuur, en de gezelligheid. Toen ik voor het eerst van AD6 hoorde, was ik meteen verkocht. De sportieve uitdaging gekoppeld aan sponsorgeld ophalen voor KWF Kankerbestrijding spreekt me erg aan. In 2010 heb ik voor het eerst deelgenomen aan AD6, en heb de alpenreus 5x beklommen, en daarmee zo’n €2500,- euro opgehaald.

Op het moment dat ik dit schrijf is het 4 februari: wereldkankerdag. Voor mij is dat hét startsein om volle bak aan de slag met de voorbereidingen voor AD6, en om mijn doelstellingen voor AD6 te halen: 6 beklimmingen, en minimaal €2500,- sponsorgeld. Zojuist heb ik mijn actiepagina bijgewerkt (http://deelnemers.alpe-dhuzes.nl/acties/martijnbarrink/martijn-barrink), en schrijf ik dus nu mijn voorstelstukje. Ik kijk uit naar 9 juni. Met een paar duizend deelnemers je volledig inzetten voor zo’n goed doel is geweldig en een unieke ervaring. Iedere euro die naar KWF Kankerbestrijding gaat, levert een bijdrage aan de strijd tegen de gevolgen van kanker. Daar zet ik me graag voor in.

De komende 4 maanden is het zaak om sponsors te werven, trainingskilometers te maken, wat kilo’s af te vallen, om zo volledig getraind en gemotiveerd aan de start te verschijnen.  Ik heb er zin in!

Read more...

Reint van Asselt

Ik wil mij even in het kort voorstellen. Mijn naam is dus Reint van Asselt, ben 47 jaren jong. Woon samen met Pascale en dochter Lise, zij is 9 jaren jong. Ben woonachtig in Zutphen van waaruit het mooi fietsen is. Zo liggen de Posbank en de Holterberg op slechts een half uurtje fietsen vanuit mijn huisadres. Ik kan mij dus goed voorbereiden voor de Alpe d’Huez.

Op 9 juni 2011 is het dus zover, dan gaat het gebeuren. Mijn doel is om 6 x de Alpe d’Huez te bedwingen. Een zware, maar niet onmogelijke opgave. De col is mij gelukkig niet onbekend. Ik heb Alpe d’Huez tijdens een zware toertocht, genaamd de La Marmotte, vaak beklommen. Voor het laatst in 2005, samen met drie collega’s van Achmea, voor een goed doel. Nu, 6 jaar later, zet ik mij opnieuw in voor het goede doel. Als tegenprestatie vraag ik jullie mij te sponsoren.

Wie durft het aan mij te sponsoren? 

Read more...