Peter Bisschop

Ik ben Peter Bisschop. Ik ben 44 jaar, woon in Zwolle en ben getrouwd met Gea. Wij hebben drie kinderen. Maud (12), Sem (10) en Pien (8). Ik werk als zorginkoper bij Achmea Zorg.

Vanaf mij 8e voetbal ik met veel plezier. De laatste jaren alleen nog in de zaal. In de winter vind ik het heerlijk om te schaatsen op natuurijs en dit jaar ben ik zelfs begonnen met schaatsles om de techniek te verbeteren en met het vele natuurijs deze winter heb ik de theorie goed in de praktijk kunnen brengen. Een aantal jaren geleden ben ik geblesseerd geraakt en na een jaar zonder sport heb ik het mountainbiken ontdekt. Ik heb in die periode gemerkt dat sporten/bewegen erg belangrijk voor me is en ik er energie van krijg.

Ik heb een fascinatie voor de bergen, het machtige, het ruige en de prachtige vergezichten. Ondanks deze fascinatie ben ik nog nooit een “echte” berg opgefietst. In 2010 hoorde ik van de Alpe D'Huzes omdat mijn overbuurman meedeed. Ik had het al vaker op de radio gehoord en heb het dat jaar wat intensiever gevolgd. Het begon toen te kriebelen en wat me bijzonder aansprak is dat je door middel van een sportieve uitdaging een bijdrage kunt leveren aan het goede doel van KWF Kankerbestrijding. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken toen onlangs de mogelijkheid werd geboden om met team Achmea mee te doen.

We hebben inmiddels een eerste teammeeting gehad, een trainingschema ontvangen en heb een sportmedische keuring ondergaan. Het wordt nog een hele uitdaging en zal nog de nodige trainingsuurtjes vergen om in goede conditie te komen. Ik heb het er graag voor over. Het geeft me energie en ik merk dat mensen in mijn omgeving enthousiast worden en spontaan hulp en bijdrages aanbieden om mijn doel te bereiken en KWF Kankerbestrijding te ondersteunen. 

Read more...

Barend Princen

Hallo allemaal, Mijn naam is Barend Princen. Ik werk als Propositiemanager zorg bij Interpolis. Ik ben 42 jaar, woon in Goirle en ben getrouwd met Cristel. Wij hebben twee sportieve zonen van 12 en 10 (Tim en Luuk). Ze voetballen en ze schaatsen en dat ondersteun ik van harte, want sporten maakt al van kinds af aan deel uit van mijn leven.

Tot mijn 18e heb ik gevoetbald, vanaf mijn 16e ging ik fietsen op een racefiets en vanaf mijn 17e ben ik gaan schaatsen. Met ontzettend veel plezier heb ik samen met Cristel jaren langebaanwedstrijden geschaatst. Daarnaast reed ik twee (helaas onofficiële) Elfstedentochten door het Friese land en beklom ik vele Franse Alpencols waaronder natuurlijk ook de Alpe D’Huez.

In 2009 maakte ik de Alpe D'Huzes mee als supporter van Cristel mee. Zij beklom de Alpe toen 3 keer. Mijn zoon Tim, die toen 10 jaar was, beklom een dag eerder de steile berg tijdens de Alpe D’Huzus. In 2010 deed ik zelf mee en wist de berg 6 keer te bedwingen. Cristel was dat jaar mijn supporter en samen met Tim en Luuk beklom ze ook weer de Alpe D'Huez tijdens de Alpe D'Huzus. Op de dag zelf kreeg ik veel steun van hen.

Ik vond de hele week rond de Alpe D’huzes een fantastisch sportief evenement waar ik veel energie kreeg van de sterke saamhorigheid tussen de deelnemers van ons team en de betrokkenheid tussen alle andere deelnemers en teams. En dat had volgens mij alles te maken met het gemeenschappelijke doel: Geld inzamelen voor KWF kankerbestrijding.

Want naast alle gezelligheid en sportiviteit ontmoette ik deelnemers die zelf kanker hebben gehad en die iets terug wilden doen na een succesvol genezigingsproces. Of mensen die deelnamen ter nagedachtenis aan de mensen die te vroeg aan kanker zijn overleden of ter inspiratie van de mensen die aan het strijden zijn. Ik had daar veel respect voor en wilde daarom in 2010 zelf ook een steentje bijdragen. Natuurlijk heb ik in zelf in familie- en vriendenkring ook te maken gehad met kanker. Je kunt er bijna niet omheen. Soms werd de strijd gewonnen, maar helaas niet altijd. De medische wereld kan al veel, maar jammer genoeg nog niet genoeg.

Ik weet inmiddels dat ik de berg 6 keer op één dag kan beklimmen.  Maar het blijft een beproeving. En we weten nog niet in hoeverre het weer mee zit. Ik zal in elk geval goed moeten trainen om weer 6 beklimmingen op een dag te halen, maar ik ga er voor!

Read more...

Angela de Rooij-Peek

Ik ben Angela de Rooij-Peek, 47 jaar en getrouwd met Ronald en moeder van twee bijna volwassen kinderen, Merel en Sjors. Naast mijn werk als accountmanager bij Achmea Vitale sport ik veel en doe ik vrijwilligers werk bij de plaatselijke EHBO-verenigingen en sportvereniging waar ik EHBO-lessen geef.

Dat sporten, vooral spinning doe ik pas sinds 4 jaar, sinds ik weet dat ik diabetes heb en zoals jullie weten heeft sporten daar een positief effect op. Ik kan de vervelende bijverschijnselen hiermee mooi uitstellen maar afstellen zal niet lukken.

In 2009 heb ik voor het eerst kennis gemaakt met het evenement Alpe d’HuZes.

Op onze sportschool werd een spinningmarathon georganiseerd waar de opbrengt voor het KWF was. Omdat enkele bekenden die dag in Frankrijk meereden kregen wij enthousiaste SMS-jes binnen en begon het bij ons in Vleuten te kriebelen. In november 2009 was het een feit, er was een team, twee teams zelfs en ik zat erbij.

Natuurlijk is het voor mij niet alleen de sportieve uitdaging die mij deed besluiten om mee te gaan. Ook ik heb mensen die mij lief waren moeten missen door kanker, maar ook het gevecht dat mijn schoonzusje heeft moeten leveren om te overleven en nog steeds moet om de gevolgen van de chemo het hoofd te bieden speelt zeker mee. Het is toch een geweldig evenement dat de strijd tegen kanker verbindt met de sportieve strijd die alle renners met zichzelf aan gaan.

De indoortraining voor de dag in juni begon november 2009 maar in maart 2010 ben ik met ons team voor het eerst buiten op de racefiets gestapt en de bergen in Limburg gaan verkennen. Dat viel niet mee, smalle banden, leren schakelen, krachten verdelen en nog conditie opbouwen. Ik wist zeker dat het me ging lukken daar in Frankrijk, maar een kleine twijfel over mijn plan om in juni 4 maal omhoog te gaan bleef.

Ook mijn gezin voelde die twijfel, en dus werden de racefiets, mountainbike en stadsfiets op de auto gezet en reden we in mei naar de Alpe. En op 8 mei stond ik samen met Sjors boven op de Alpe. Na anderhalf uur mist en kou, scheen daar boven de zon. Ronald was inmiddels met de auto gearriveerd en samen hebben we lekkere koffie gedronken in de zon. En ik wist het, ik kan klimmen, ik word echt geen echte berggeit maar ik kom in mijn eigen tempo omhoog!!

Natuurlijk die middag nog wel bij de bekende fietsenmaker in Le Bourg d'Oisans een “29”laten monteren en inderdaad de volgende dag ging het iets makkelijker, maar het bleef een hele hoge lange berg.

Op 4 juni  2010 ben ik gestart, samen met meer dan 2500  enthousiaste fietsers, lopers en supporters. Wat een dag, wat een belevenis, wat een mooie verhalen en lieve mensen, ik denk dat ik vanaf die dag Alpe d’HuZesvirus heb.

En gelukkig mag ik in 2011 weer mee. Nu met het Achmea-team.

In 2010 heb ik de Roparun met een Achmea-team gelopen en juist met je collega’s je sportief inzetten voor een goed doel heeft voor mij meerwaarde.

Inmiddels is het december 2010 en zijn de eerste teamactiviteiten met ons team al geweest en staan er nog verschillende op de kalender. Fijn om daaraan mijn bijdrage te kunnen leveren.

Natuurlijk ben ik inmiddels op de sportschool weer begonnen met de “bergtrainingen”  en ondersteunende krachttrainingen. Want in 2011 wil ik toch proberen die berg 4 maal te beklimmen, dat is me in 2010 net niet gelukt dus er ligt een uitdaging!!!!.

Read more...

Gerrit Abma

Hoi, ik ben Gerrit Abma, momenteel nog net 48 jaar, en woon met mijn lieve partner Froukje op 2 locaties (Joure en Leeuwarden) in het prachtige Friesland. Ik heb 3 geweldige dochters: Marloes van bijna 23, woont met Gijs in Drachten en werkt in de Jeugdzorg, Annemiek van 19, studeert in Groningen met haar vriend Romke, en Josien van 16, zit op school in Sneek en woont nog thuis in Joure.

Ik werk bij Ordina en ben alweer bijna 3 jaar gedetacheerd bij Achmea in Leeuwarden op het IT-vlak voor de divisie PensioenVerzekeren. Ik voel me inmiddels dus best een beetje “Achmeaan” en vind het dan ook een hele eer om met het Team Alpe d’Achmea te mogen deelnemen aan het geweldige evenement Alpe d’HuZes.

Waarschijnlijk omdat het mij door mijn familie met de paplepel is ingegoten (vooral voetballen, schaatsen en zeilen) staat mijn leven sinds ik uit de wieg klom voor een groot deel in het teken van sport. En na bijna 50 jaar probeer ik nog steeds de nodige vrije uurtjes te vinden om me lekker uit te sloven. Sinds ik rond mijn 20ste wegens herhaaldelijke enkel-blessures ben gestopt met voetballen, ben ik mijn heil gaan zoeken in de duursport, vooral hardlopen en fietsen. Sinds mijn 3e jaar sta ik als “oprjochte Fries” op schaatsen, dus zodra er een klein laagje ijs ligt sta ik erop. Je snapt wel dat sinds afgelopen weekend (3 december) de Elfstedenkoorts bij mij alweer aardig is gestegen. Ik voel het aan mijn (bevroren) water: “It giet oan” deze winter en ik durf bijna geen ski-vakantie te boeken, bang om een week ijs te moeten missen (voor de “tocht der tochten” keer ik uiteraard terug!). Een andere passie van mij is alles wat met bergen te maken heeft, gewoon omdat ik een berglandschap geweldig imponerend en inspirerend vind. Bovendien is dat goed te combineren met het sportieve: bergwandelen, skiën en uiteraard bij een berg op fietsen of hardlopen.

Als sporter probeer ik altijd goed voor mijn lijf te zorgen, alhoewel ik niet het gevoel heb dat ik er iets voor hoef te laten. Met een gezond lijf is het lekker sporten en door het sporten voel je je lekker in je lijf. Als dat cirkeltje rond is, dan kun je de hele wereld aan. Maar ik weet ook, dat je dit echt niet helemaal zelf in de hand hebt en dat er zomaar een kink in de kabel kan komen. Ik heb dat zelf tweemaal ervaren vanwege een hernia, wat gelukkig goed te behandelen is, alhoewel het veel tijd en geduld vergt en het altijd oppassen blijft. En zoals ieder ander heb ik in mijn omgeving ook diverse keren meegemaakt, dat kanker plotseling toesloeg, soms ook op heel jonge leeftijd. En wat is er dan mooier dan op sportieve wijze, nu ik nog in de kracht van mijn leven ben, een bijdrage te leveren aan mogelijke genezing van deze vreselijke ziekte.

Ik ga er dan komend half jaar ook volop tegenaan om zoveel mogelijk financiële bijdragen bij elkaar te scharrelen en me goed voor te bereiden op het 6 maal op 1 dag beklimmen van de “Nederlandse berg”. Ik weet nog niet goed waar ik de tijd vandaan moet halen en ervaar nu al de spagaat van beide activiteiten (funding en training), maar het gaat me lukken! Ik ga voor de 10.000 Euro en ben van plan de 1e keer hardlopend naar boven te gaan en dan nog 5 maal op de fiets. Geen idee of ik de lat te hoog leg, maar zomaar opgeven komt in mijn woordenboek niet voor en ik zie wel waar het schip strandt. Ik heb alleen Froukje moeten beloven, dat ik niet te ver ga, want zij maakt zich, mij kennende, wel eens wat zorgen. Dus: ik ga tot het gaatje, maar niet erdoorheen!

Ik probeer op mijn shirt zoveel mogelijk logo’s van Friese / Skarsterlânse bedrijven te verzamelen en doe een beroep op mijn hele zakelijke- en privé netwerk. Steun ons Team Alpe d’Achmea of doneer via de persoonlijke actiepagina’s op www.opgevenisgeenoptie.nl.

Read more...

Ad Rozendaal

Mijn naam is Ad Rozendaal. Ik ben 54 jaar en woonachtig in Zwijndrecht. Ik ben getrouwd met Inge. Onze jongste dochter Ilse ( 22) woont nog thuis. Bianca (26) woont samen met Raymond en onze kleinzoon Filip ( 1 ½).

Ik werk sinds 2002 bij Achmea Personenschade als letselschade-expert.

Sporten doe ik van jongsaf aan.  Op mijn zesde ben ik begonnen met voetbal. Vervolgens heb ik aan hardlopen gedaan en 2 keer aan de Westlandmarathon meegedaan. In die tijd deed ik ook aan karate, maar dat was geen beste combinatie. In de jaren daarna heb ik een sportfiets omgebouwd tot racefiets ( spatborden eraf gehaald en dan lijkt het of hij een stuk sneller gaat). Met die fiets heb ik meegedaan aan de rit Zwijndrecht-Zwijndrecht. Je hebt bij Antwerpen namelijk ook een plaats die Zwijndrecht heet. Heen en weer is dat toch 220 km.

Vervolgens nog aan volleyballen en fitness gedaan. Buitensporten en duursport bleken mij meer te trekken zodat ik 4 jaar geleden een echte racefiets kocht. Sinds een paar jaar ben ik lid van een toerclub en rijd zo bij elkaar 4000 km/ jaar. In de winter doe ik aan spinning.

Ik hoorde enkele jaren geleden van Alpe d’HuZes en was onder de indruk van het werk van alle vrijwilligers en renners, die een enorm bedrag bij een hadden gebracht voor KWF Kankerbestrijding. Ik hoefde dan ook niet lang na te denken toen onlangs de mogelijkheid werd geboden om mee te doen in 2011.

Ik ben namelijk gelukkig goed gezond en wil graag het sportieve combineren met zo veel mogelijk geld inzamelen voor het KWF Kankerbestrijding.

Bij iedereen is in de nabije familie-, vrienden- of kennissenkring wel iemand met kanker of is overleden aan kanker. Er is nog veel geld nodig om de strijd tegen kanker te kunnen voeren en ik wil daar graag aan bijdragen.

Read more...

Ko Andriessen

Hoi, Ik ben Ko Andriessen, gelukkig getrouwd met Raquel en samen hebben we twee dochters, Pleun (10) en Kiki( 7) en wonen we in Tilburg. Ik ben 42 jaar en werkzaam als directeur van ProProf. ProProf is een vakorganisatie en behartigt de individuele en collectieve belangen van profvoetballers.
Werken in de sport vind ik gaaf maar zelf sporten is een nog veel grotere passie. Tot aan mijn 18e jaar had ik de illusie dat ik zelf betaald voetbal zou halen maar toen dit niet lukte ben ik me op andere sporten gaan toeleggen. De laatste 20 jaar squash ik fanatiek, de laatste 3 jaar nog in de landelijke eerste divisie en daarnaast zaalvoetbal ik nog met mijn vroegere voetbalvrienden. Sinds een jaar of vier doe ik 2x per jaar aan een hardloopwedstrijd mee en sinds 2 jaar heb ik, dankzij collega en vriend Daan Hermes, het virus van het fietsen te pakken.

Twee jaar geleden heb ik met Daan de Croix de Fer en Alpe d’huez beklommen en afgelopen zomer hebben we gezamenlijk de Mont Ventoux van 3 kanten opgefietst. Samen waren we al de fietskalender voor 2011 aan het maken totdat Barend Princen ons enthousiast maakte voor Alpe d’Huzes.

Een echte sportieve uitdaging om deze berg een paar keer op te knallen maar veel belangrijker nog een geweldig initiatief om geld ‘op te halen’ voor de kankerstichting.

De afgelopen 30 jaar heb ik een aantal dierbaren aan kanker verloren en het lijkt me mooi om in hun nagedachtenis de strijd aan te gaan en het beste uit mezelf te halen op 9 juni 2011. Onderzoek naar de bestrijding en voorkoming van Kanker is noodzakelijk maar hiervoor is veel geld nodig. Ik zie het als een uitdaging, samen met mijn teamgenoten, hier een steentje aan bij te dragen.Read more...

Read more...

Willem Mensink

Hallo, ik ben Willem Mensink en woon met mijn vrouw Marrinda en onze jongens, Gerrit Willem en Raoul, in Zwolle. Ik ben 42 jaar oud en werk als functioneel beheerder bij de divisie Pensioenverzekeren te Apeldoorn. Naast mijn gezin maakt sport een groot deel uit van mijn leven.

Waarom doe ik mee aan Alpe d’Huzes? De sportieve uitdaging spreekt mij zeer aan, maar is voor mij ondergeschikt aan het doel. En het doel is zoveel mogelijk geld ophalen voor het KWF, zodat er onderzoek gedaan kan worden in de strijd tegen kanker. Want er moet nog veel onderzoek gedaan worden naar deze ziekte. Maar ook moet er onderzoek gedaan worden naar hoe te leven met kanker. Want ondanks dat velen niet genezen, kunnen zij nog jarenlang leven met deze ziekte. Maar zij betalen daarvoor een hoge tol. De positieve instelling van deze mensen heeft  diepe indruk gemaakt. En duidelijk is dat opgeven voor hen geen optie is.

 Alpe d’Huzes financiert een aantal programma’s en thema’s, waarbij het leven met kanker centraal staat. Het thema kanker en voeding spreekt mij zelf erg aan. Een oudoom heeft, nadat bij hem kanker was geconstateerd, het Moerman dieet gevolgd. Hij heeft nog enkele jaren met kanker geleefd maar uiteindelijk de strijd verloren. De overtuiging van zijn vrouw was dat door het dieet hij enkele jaren langer geleefd heeft. Hoewel ik nog vrij jong was staan mijn een aantal zaken nog bij, hij volgde het strenge dieet, zonder moeite leek het wel. Het heeft hem geholpen, naar ik begreep anderen niet. Het is dus nooit bewezen dat het ook echt werkt, maar het zou zo mooi zijn als we wel een dieet kunnen samenstellen dat het herstel of het leven met kanker wel gunstig beïnvloed. En wel voor iedereen die met deze ziekte geconfronteerd wordt.

Maar ik heb ook de andere kant gezien, in mijn familieleden en in mijn vriendenkring zijn mensen aan deze ziekte gestorven, die geen kans hebben gekregen op behandeling; een neef mocht niet ouder worden dan 30. Toen hij wist dat hij ziek was, had hij nog maar 6 weken te leven.

Een positief verhaal mag hier niet ontbreken, een nichtje bij wie op heel jonge leeftijd leukemie was geconstateerd is gelukkig genezen en nu moeder van twee gezonde kinderen.

Daarom wil ik mijn steentje bijdragen want samen kunnen we uiteindelijk voor zorgen dat deze vreselijke ziekte een chronische ziekte wordt waar niemand meer aan overlijdt. Steun mij en mijn teamleden door een donatie over te maken. Want voor ons is opgeven ook geen optie.

Read more...